Rozdział 3

Dojechałyśmy pod mój dom i kiedy Emily wyciągnęła pieniądze, taksówkarz powstrzymał ją dłonią.

- Kurs został już opłacony – uśmiechnął się. – Miłej nocy! – życzył, a następnie w niemałym zdziwieniu wysiadłyśmy z taksówki.

- Zapłacił na nią? – spytałam skołowana, kiedy pojazd odjechał.

- Na to wygląda – powiedziała Emily, śmiejąc się. Zawtórowałam jej, wciąż nie mogąc uwierzyć jaki kierunek przybrał dzisiejszy wypad do klubu. Próbując zachować ciszę, weszłyśmy do domu i od razu skierowałyśmy się na górę do mojego pokoju.  Kiedy zamknęłam za sobą drzwi, wiedziałam, że to tylko kwestia kilku chwil, zanim Emily zasypie mnie pytaniami.

Czułam, że powoli trzeźwiałam, ponieważ odzyskałam zdolność zachowania równowagi i zaczynałam odczuwać ból głowy i senność. Kiedy się obudzę, będzie sto razy gorzej – pomyślałam.

- Dobra, lala, mów co się działo w klubie – powiedziała Emily, ściągając z siebie sukienkę i nakładając na siebie luźną bluzkę i krótkie spodenki jako piżamę.  Opadłam na miękkie łóżku, podczas gdy dziewczyna starała się rozczesać długie, splątane od tańca i wiatru włosy.

Z ekscytacją w głosie opowiedziałam jej cały wieczór spędzony w towarzystwie Zayna, starając się nie pominąć żadnego szczegółu.

- O mój boże, leci na ciebie jak nic! – pisnęła podekscytowana.

- Też tak mi się wydaje – zaśmiałam się cicho, rumieniąc się. – Powiedział, że jeszcze się spotkamy, ale… Jak? Przecież wiem tylko jak się nazywa, nic więcej – mruknęłam wzdychając ciężko.

- Nie byłabym taka pewna – powiedziała Emily, uśmiechając się tajemniczą. – Sprawdź telefon – poleciła mi.

Czym prędzej sięgnęłam po urządzenie leżące na szafce nocnej i weszłam w spis kontaktów. Zjechałam na sam dół i uśmiechnęłam się szeroko, widząc ‘Zayn’ i jego numer telefonu.

- Cholera, dobry jest – kiwnęłam głową z uznaniem. – Kiedy on to zrobił? – spytałam ziewając. Zerknęłam na zegarek wiszący na ścianie. Była już prawie trzecia w nocy.

- Kiedy ty stałaś wtulona w niego, próbując trzymać się w pionie – parsknęła Emily na co ja wywróciłam oczami.

- A ty, poznałaś kogoś? – spytałam idąc śladem Emily i także przebierając się w piżamę.

- Hm… Najpierw jednego chłopaka, który wydawał się miły, jednak okazał się zwykłym zboczeńcem. Później przystojniaka, który jednak był tak pijany, że nie mógł zapamiętać mojego imienia – mruknęła. – Czyli nic ciekawego – powiedziała z rozbawieniem.

Zaśmiałam się, wyobrażając sobie dwóch chłopaków, których opisała Emily.

- W sumie… Te urodziny w cale nie były najgorsze – powiedziałam nagle, uśmiechając się pod nosem.

- Żartujesz? To był najlepszy dzień twojego życia, patrząc na to kogo poznałaś – powiedziała Emily z przejęciem w głosie, na co zachichotałam.

- Idziemy spać? Jestem wykończona – mruknęłam, na co Emily kiwnęła głową, kładąc się na moim dużym łóżku.                        

W poniedziałek, kiedy weszłam do szkoły, czułam, że ten dzień będzie dla mnie łaskawy. Zaczęło się od tego, że z samego rana budzik obudził mnie punktualnie, a ja byłam, o dziwo, wyspana. Plus, Barbara zrobiła na śniadanie francuskie tosty, za co uwielbiam ją jeszcze bardziej niż wcześniej. Poranek idealny. Byłam w znakomitym humorze i nie mogłam pozwolić na to, aby ktokolwiek, lub cokolwiek to zniszczyło.

Z delikatnym uśmiechem na ustach ruszyłam w stronę swojej szafki z której wyciągnęłam podręcznik do matematyki. Rozglądając się po tłumie uczniów, poszukiwałam Emily, która powinna już być w szkole. Zmarszczyłam brwi i jak na zawołanie, poczułam wibrację w dłoni. Odblokowałam telefon i przeczytałam wiadomość od przyjaciółki: ‘Zaspałam, do zobaczenia na drugiej lekcji. Przeklęty budzik!:( x‘

            Zaśmiałam się współczująco i schowałam telefon w torebce. Widać, jej szczęście nie sprzyjało dzisiaj tak jak mnie. Chociaż tak naprawdę, szczęście w nieszczęściu. Emkily mogła pospać godzinę dłużej niż ja. Ruszyłam do klasy, z niespotykanym wśród uczniów idących na matematykę, optymizmem.

            Lekcja minęła mi dość szybko, jednak nudno. Bez Emily to nie to samo.  Byłam naprawdę wdzięczna losowi, że na mojej drodze pojawiła się kilka lat temu tak kochana i lojalna dziewczyna, za którą wskoczyłabym w ogień.

            Upiłam łyk wody z butelki i oparłam się o szafki, wyczekując przybycia Emily. Znudzona przeglądałam coś w telefonie, błądząc myślami gdzieś daleko. Nie wiedząc kiedy, zeszły one na Zayna. Na jego wspomnienie, mimowolnie się zarumieniłam. Przypomniałam sobie jego płonący dotyk i przenikliwe spojrzenie. Cieszyłam się, że miałam jego numer. To dawało nadzieję na kolejne spotkanie. Kiedy tylko chciałam. Podobało mi się to. Lubiłam mieć kontrolę.

            Byłam tak pogrążona w rozmyślaniach nad tym, co się działo na piątkowej dyskotece, że nie zauważyłam, że ktoś przede mną stanął. Dopiero, kiedy usłyszałam ten głos, znieruchomiałam i uniosłam wzrok, a moje  źrenice się rozszerzyły.

            - Jake? – spytałam marszcząc brwi. Chłopak wyglądał na niepewnego i smutnego. Powinnam poczuć ogarniającą mnie złość i fakt, poczułam, jednak szybko ją stłumiłam w sobie. Nie chciałam się złościć. Nie dzisiaj. Z resztą, po co mam się z nim kłócić, czy mówić jakim to jest palantem? Stało się i tyle. To koniec.

            - Uhm, cześć Clarie – uśmiechnął się blado. Westchnęłam głęboko, rozluźniając napięte mięśnie. – Wiem, że… Prawdopodobnie jesteś na mnie wściekła – zaczął, a ja mu przerwałam.

            - Nie jestem – powiedziałam, a on spojrzał na mnie zszokowany. - Naprawdę nie. – Mówiłam szczerze. Nie byłam wściekła, na pewno nie. Byłam może trochę zła, ale to minie. Najgorsze za mną. Podczas rozmów z Emily, które przeprowadziłyśmy przez cały weekend, dużo sobie przemyślałam. - To zabolało, wiesz… To jak mnie potraktowałeś – powiedziałam, unosząc na niego smutny wzrok. – Ale nie będę chować urazy, bo to nie ma najmniejszego sensu i nie mam do tego prawa – mruknęłam.

            - Ja myślę, że masz – upierał się przy swoim Jake, przeczesując swoje krótkie, blond włosy. Jake był przystojny, nie da się ukryć. Miał ciepłe, zielone oczy, był dobrze zbudowany, a także był świetnym chłopakiem. Jednak… Dopiero po tym krótkim spotkaniu z Zaynem zrozumiałam, że przy Jake`u nigdy się tak nie czułam. Zupełnie… Inaczej. Nie potrafiłam tego wyjaśnić.

– Zachowałem się jak chuj – pokręcił głową.

            - Nie da się ukryć – zaśmiałam się. Chłopak spojrzał na mnie zdziwiony, jednak też się uśmiechnął, trochę nerwowo i niepewnie.  – Nie chcę chować do ciebie urazy, Jake – powiedziałam, wzruszając ramionami. – Podjąłeś taką, a nie inną decyzje, szanuję to. Szkoda tylko, że poinformowałeś mnie o tym w ten sposób…

            - Wiem, chciałem cię za to przeprosić. Jestem tchórzem – mruknął, wzdychając ciężko. Nie odezwałam się, nie chciałam zaprzeczać. – Więc między nami okej? – upewnił się.

            - Tak, na tyle na ile w naszym przypadku to możliwe – powiedziałam.

            - To dobrze, ulżyło mi – powiedział z radością w głosie. Zerknął ponad moim ramieniem i powiedział: - Ja się lepiej zmywam, Emily się zbliża, a jeśli spojrzenie mogłoby zabijać, już bym leżał na ziemi – mruknął z uśmieszkiem malującym się w kącikach ust. Zerknęłam do tyłu, gdzie faktycznie stała Emily z mieszanką emocji wymalowaną na twarzy. Ponownie spojrzałam na Jake`a i powiedziałam:

            - Faktycznie, lepiej zmykaj - zaśmiałam się.  – Do zobaczenia! – pomachałam mu, uśmiechając się delikatnie.

            Jake pożegnał się ze mną i szybko zniknął w tłumie.

            - Co się tu działo?! Dlaczego z nim rozmawiałaś? – syknęła zdezorientowana Emily, gdy do mnie podeszła, a ja roześmiałam się.

            - Nie będę chować do niego urazy. Nie chcę być jedną z tych ‘eks’ które są przepełnione gniewem na swojego byłego chłopaka. Nie chcę tego – powiedziałam, wzruszając ramionami, jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem.

            - Mówiłam ci już, że cię podziwiam? – mruknęła dziewczyna, na co obie wybuchnęłyśmy śmiechem i już spóźnione, ruszyłyśmy na zajęcia.

            Po geografii, która była jednocześnie ostatnią lekcją tego dnia, czekał nas jeszcze trening. Zarówno ja i Emily byłyśmy szkolnymi cheerleaderkami. Szczerze mówiąc, lubiłam to. Wiem, że cheerleaderki zwykle są kojarzone jako te puste i głupie, jednak w przypadku mnie i Emily, tak nie było. Robiłyśmy to z czystej pasji i dla rozrywki.

            Po przebraniu się w stroje, weszłyśmy na salę gimnastyczną i zaczęłyśmy się rozgrzewać. Siedząc na podłodze, obserwowałyśmy trening chłopaków z drużyny koszykówki. W pewnej chwili z rozmyślań wyrwał mnie głos Diany:

            - Czyżbyś szukała kogoś na pocieszenie? Po tym, jak Jake cię rzucił? – spytała słodziutkim głosem, uśmiechając się sztucznie, z chłodem w niebieskich oczach patrząc na moją twarz.

            Diana, typowa szkolna diva, uważająca się za nie wiadomo kogo i traktująca ludzi jak śmieci. Od zawsze zazdrościła mi wszystkiego i rywalizowała ze mną o najmniejszą głupotę. Była z typu tych ludzi, których nienawidziłam najbardziej.

            - Nie potrzebny mi nikt na pocieszenie – powiedziałem, dosłownie wypluwając ostatnie dwa słowa. – Z resztą, już znalazłam kogoś nowego, kto na pewno nie będzie jedynie moim pocieszeniem – mruknęłam, a siedząca obok Emily parsknęła pod nosem. – Także śmiało, Diana – powiedziałam, uśmiechając się szeroko. – Bierz się za Jake`a, baw się resztkami, które ci zostawiłam – mrugnęłam okiem i wstałam z parkietu.

            Obrzuciłam ją jedynie przelotnym spojrzeniem i uśmiechnęłam się pod nosem widząc zmieszanie i dezorientację na jej twarzy. Dziewczyna zacisnęła wargi sfrustrowana. Wyminęłam ją i dołączyłam do szeregu dziewczyn, które ustawiły się przed trenerką, a po chwili obok mnie pojawiła się Emily. Uśmiechnęła się i wyciągnęła dłoń w moją stronę, a ja przybiłam jej piątkę.

            - To było piękne – pochwaliła mnie.

            - Wiem – powiedziałam po czym obie zachichotałyśmy cicho.

            Po chwili rozległ się dźwięk gwizdka trenerki Jefferson, która zagoniła nas do roboty, karząc rozłożyć materace na ziemi.

           Znowu z opóźnieniem, ale mam nadzieję, że się nie pogniewacie. Za kilka dni mam testy, a po nich będzie już spokój i będę miała więcej czasu na pisanie i takie tam. Jak wam się podoba rozdział? Niedługo zacznie się coś dziać!:)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ ☺