Prolog

Od samego początku wiedziałam, że wracanie do domu w piątkowy wieczór, mało tego, o północy, nie jest dobrym pomysłem. Utwierdziłam się w tym przekonaniu, kiedy usłyszałam za sobą odgłos odbijających się echem po pustych ulicach kroków. Szybkich, rytmicznych kroków. Tak samo szybkich jak moje. Zdawać by się mogło, że ta osoba idzie identycznym tempem jak ja.

Próbując się uspokoić i powstrzymać rosnący niepokój, przyspieszyłam kroku jeszcze bardziej, zaciskając dłonie w pięści. Starałam się oddychać spokojnie, w myślach liczyłam od dziesięciu w dół. Po chwili zarejestrowałam, że osoba idąca za mną, także przyspieszyła.

Przełknęłam ślinę i skręciłam w pierwszą lepszą ulicę tylko po to, aby zobaczyć, czy mój prześladowca zrobi to samo. Znów usłyszałam jego kroki. Mój oddech przyspieszył, a ja w panice zaczęłam rozglądać się na boki. Nie odważyłam się jednak na to, aby spojrzeć za siebie. Byłam zbyt przerażona.

Jeszcze kilka razy skręcałam w przypadkowe uliczki, jednak wciąż nie udało mi się uwolnić od tajemniczej osoby. W końcu, kiedy  czułam, że powoli zaczyna mi brakować tchu, zbierając w sobie siły, zaczęłam biec. Biegłam ile sił w nogach, na oślep, nie myśląc już nad tym, aby nie oddalać się od znajomej okolicy. Po prostu biegłam, ogarnięta przerażeniem i pełna desperacji, by dotrzeć bezpiecznie do domu.

Zatrzymałam się po około pięciu minutach, opierając się plecami o ścianę jakiegoś budynku, oddychając cieczko i szybko. Z obawy, że napastnik może mnie usłyszeć zakryłam dłonią usta, aby stłumić głośny oddech. Stałam nieruchomo, bojąc się wykonać najmniejszy ruch.

Nagle serce podeszło mi do gardła, kiedy usłyszałam ciche charknięcie. Zapłakałam w panice w dłoń, nadstawiając uszy i próbując usłyszeć coś więcej. Uniemożliwiało mi to jednak głośne bicie mojego serca, które było jedynym dźwiękiem, jaki wtedy słyszałam. Czułam się jak sparaliżowana. Wokół było ciemno. Tak ciemno, że widziałam jedynie własną dłoń przed swoją twarzą.

Nie wiem ile tak stałam, ale uspokojenie się zajęło mi kilka długich minut. Zacisnęłam powieki, przeczesując dłońmi włosy, wciąż będąc w szoku po tym, co się przed chwilą stało. Mimo tego, że zdawało mi się, że tajemnicza osoba dała sobie spokój, nie poczułam spokoju.

Popełniłam wtedy kolosalny błąd.

Powinnam obejrzeć się za siebie.

Jeden błąd niósł za sobą kolejne.

* * *

 Witam was moi kochani! Podoba wam się prolog? Mi szczerze mówiąc, tak. Wzbudza niepokój i intryguje, przynajmniej takie mam wrażenie. Liczę, że to opowiadanie przypadnie wam do gustu. Jeśli przeczytałaś, proszę napisz chociaż krótki komentarz. Z góry dziękuję:)

CHCESZ BYĆ INFORMOWANA? Zapraszam do zakładki 'informowani' umieszczonej po lewej stronie bloga.

PS. Podoba wam się szablon? x

Rozdział pierwszy za około półtora tygodnia. Nie chcę podawać konkretnego terminu.

ZAPRASZAM TAKŻE DO OBEJRZENIA ZWIASTUNU OPOWIADANIA: